Fear the night... or better... fear me...

Een witte schim verscheen op het landschap. Vlug liep deze schim van struik naar struik. Een paar groen, blauwe ogen keken voorzichtig van achter de struik om zich heen. Het was niet raar dat deze schim zich zo raar gedroeg. Een lichte, bijna witte vacht met gloeiende vacht markeringen. Deze schim had ook een naam, en die was Ellian. Ellian was een mutatie van een vos, maar een beetje kleiner dan een normale vos. Ook had hij 2 staarten dat ook niet normaal was. De kleur van zijn vacht was ook niet echt normaal, Ellian gelooft dat het als afschrik middel hoort te dienen. Aangezien hij gifklieren heeft bij zijn poot kussentjes vloeit ook een deel van het gif door zijn aderen, daarom dus misschien de rare kleur. Ook kan dat gif de oorzaak zijn van zijn gloeiende vacht. Het kan helpen andere dieren te waarschuwen van "Eet me niet op of de kans dat je sterft is groot". Hij zou niet het eerste dier zijn dat licht geeft, verschillende zijn hem al voor geweest voor de mutanten. Sommige hadden het ook voor andere af te schrikken. Maar hij nam toch niet graag het risico om zomaar rustig over het veld te lopen, er waren nu eenmaal mutanten die tegen gif kunnen. Ellian liet een kleine zucht ontsnappen. Hij keek nog eens om zich heen en zag iets over het veld lopen. Het was nauwelijks zichtbaar maar het was duidelijk een muis. Deze beestjes kwamen zo nu en dan wel eens op het veld. Ellian liet zich door zijn poten zakken en ging in de sluip houding staan. Zijn 2 staarten zwiepte rustig achter zich wachtend op het juiste moment. Hij moest wel in de schaduw blijven want op want nu kon hij al gezien worden door zijn vacht. En als hij op het veld ging werd hij zeker gezien. De muis snuffelde nog een beetje en maakte toen de grote fout richting de struik te komen. In een paar seconde strekte hij zijn klauwen en sprong toen op de muis. De muis werd verlamd door de sprong en Ellian zetten zijn klauwen in de muis. Het gif kwam nu terecht in de bloedbaan van de muis en zou na een paar minuten dood zijn. Het effect van het gif lag aan de grote van het dier waar hij het op gebruikte. Bij kleine dieren stierven ze, bij wat grotere kon het verlamming veroorzaken en bij de grootste kan het gewoon en verveeld en irritatie worden. De vos pakte de muis voorzichtig op en liep toen weer het struik gewas in. Daar legde hij zich gemakkelijk neer en begon de muis op te eten. Na deze maaltijd legde hij zijn kop recht voor zich neer en merkte dat er en andere muis was verschenen. Ellian was juist van plan op te staan toen er een schaduw uit de lucht vallen. Deze waas van zwart en rood ging wat verder van de plaats waar de muis stond zitten en at hem op. He was een raaf, maar gaan gewone, een gigantische. Zijn verenkleed was zwart en bloed rood. Rond zijn kop zweefde een paar gloeiende rode slierten. De raaf leek zijn aanwezigheid gemarkt te hebben en opende zijn enorme vleugels en liet een duivels gekras uit. Ellian deed geschrokken een paar stappen achteruit maar hij stapte op een tak van de struik die een luid geknek liet horen. Stilletjes wachtte hij af wat ging gebeuren.

Een paar rode ogen keken hem kil aan. Er liep een rilling over Ellian zijn rug. Iets vertelde hem dat hij de grote raaf niet moest vertrouwen. De raaf liet een gemene, krakende lach horen. Nog een rilling liep over zijn ruggengraat. Hij vond het niet leuk als dat gebeurde, meestal nam hij dan graag de voeten maar hij besloot te blijven en te kijken wat ging gebeuren. Voor Ellian het door had was de raaf op gevlogen en voor zijn neus geland. De raaf bleef daar niet staan maar draaide een rondje om hem heen. Ellian ging zitten en volgde zijn bewegingen met zijn kop. Toen de raaf zijn rondje had gemaakt stond hij weer voor hem en sprak met een kille stem “Well, hallo daar, je hoeft niet bang te zijn hoor, dat is enkel verspilling van moeite,” Het beviel Ellian niet hoe de raaf dat zei. “Ik was niet bang, alleen maar geschrokken. In tijden als deze heb je het recht om terug te deinzen als je nu eenmaal een wezen dat even groot of groter is dan jezelf ziet aankomen.” Zei hij op een rustige toon. Het was zijn moeder en zussen overkomen dat ze zijn gedood door een mutant even groot als hemzelf. Jammer genoeg was die bestand tegen gif want anders zou die een pijnlijke dood zijn gestorven door de hoeveelheid die hij had binnen gekregen. Sinds dien bleef hij altijd op zijn hoede bij mutanten even groot als hemzelf. De raaf zwiepte vervolgens met zijn vleugels en steeg op. Ellian hield even een poot voor zijn snuit op te ver komen dat er zand in zijn ogen kwam. Ellian volgde de raaf met zijn snuit tot hij hoog in de lucht boven hem begon te cirkelen, zoals verschillende vogels doen als ze wachtten tot hun maaltijd sterft. "Well, wat brengt jouw hier, kleine man," hoorde hij vaag de raaf vragen. Ellian kon zweren dat hij een vlaag van sarcasme hoorde. “Niks speciaals, gewoon een maaltijd zoeken, ook al had ik voor dat beter een andere plaats gekozen. De laatste tijd valt hier niet meer zo veel te vinden.” Hij zweeg even en vervolgens legde hij zich weer neer. Het was misschien beter om hier te blijven leggen, onder de struiken. “Wat brengt jou hier als ik het vragen mag?” riep Ellian richting de raaf. Zijn staarten zwiepte onrustig van een kant naar de andere kant, wachtend op een antwoord.

Er klonk een krakend gelach en Ellian hoorde zachtjes “Yer, right.” Uit de richting van de raaf komen. De manier waarop de raaf het zei vertelde hem dat hij hem niet geloofde. Het was anders de waarheid. Ellian is nu eenmaal erg voorzichtig geworden. Ellian bedacht ook dat dit dier misschien en kick kreeg als die iemand angst aanjaagde. Het was iets waar meer mutanten een kick van krijgen. Vroeger was er ook een wezen waarvan sommige kicks kregen als die iemand angst aanjaagde. De vogel was voor Ellian komen staan. Ellian vertrouwde dit niet en deed een stap naar achter. Vervolgens klapte de raaf met zijn vleugels en hield een van zijn klauwen omhoog . “Ag, gewoon een beetje lol trappenl.” Verliet de kraai krakend. Vervolgens gebeurde alles heel snel. Ellian probeerde nog weg te komen maar de raaf had zijn klauwen al in zijn huid gestoken. En schrille yelp verliet Ellian terwijl hij zijn klauwen uitstrekte voor houvast. Een stekende pijn golfde door zijn rug. Ellian voelde dat het begon te bloeden en de raaf was weg zodra de geur van bloed zich verspreide. Het had de geur van gif en waarschuwde dus vele dieren. Ellian sprong de raaf nog achterna van plan hem mee naar onder te trekken maar kreeg alleen een paar veren mee. Die spuwde hij uit en keek de raaf aan. “Haha,” zei hij droog “Wat een gevoel voor humor heb jij wel niet.” Ellian draaide zijn hoofd met te bedoeling de wond te kunnen likken. Een kleine pijnscheut ging door hem heen toen hij de wond begon te likken en schoon te maken. Na nog een paar likken, toen hij dacht dat het goed was keek hij weer naar de raaf en zei “Weet je ik snap je humor niet echt.” Ellian ging recht staan en begon weg te lopen. Niet dat dit zo slim leek maar hij was nog altijd erg aandachtig. Hij zocht gewoon een andere plaats om te liggen, een struik die wat betere beschutting was. Ook wou hij weg van de plaats waar al het bloed lag. Nu hij zichzelf had schoon gemaakt hing de geur van het bloed niet meer om hem heen en zou de kans dat een grotere mutant, die giftige kon eten, hem zou vinden verkleinen. Zijn gloeiende vacht was ander een soort enorm bord dat een vleeseter gemakkelijk van een enorme afstand kon zeggen dat hij er was. Ook kon hij niet echt lopen, de paar gapende wondjes op zijn rug weerhielden hem daarvan.