Lonely roads ...

Aantal berichten : 6

RED XIII

De harde berggrond onder zijn poten voelde bijna vertrouwd, de scherpe hoeken van de bergen wierpen lange schaduwen over zijn grote lichaam. Een zilte wind kwam vanaf zee tussen de bergkamen door en bezorgde je de rillingen. Het was er akelig stil voor zo laat op de middag wat logisch was. De meeste dieren waren nacht of wezens van de avond, zelf verkoos hij ook liever dat deel van de dag als het niet was voor de lange scherpe schaduwen. Hij verafschuwde zonlicht en hij had zich nooit afgevraagd waarom, hij was ermee grootgebracht dus er was geen reden om vragen te gaan stellen. De smalle richels langs de bergen boden een uitstekende uitkijkplaats maar ze waren allemaal te smal voor Red, hij was ruimschoots 1.20m schoft en breed genoeg om een beer aan te kunnen. Lenig was hij maar niet zo lenig om op de smalheid van die richels te kunnen balanceren.

Met een lange zelfzekere tred zigzagt hij tussen de verschillende grote rotsblokken door. Zijn klauwen tikten over de stenen ondergrond bij iedere stap die hij zette. In tegenstelling tot katten kon hij zijn klauwen niet intrekken, hij wist niet eens wat hij meer was een leeuw of een hondachtig iets. Hij had de instincten van een hond/wolf, in roedel wist hij zich uitstekend aan de regels aan te passen maar anderzijds leefde hij liever op zijn eentje en dat was dan weer iets katachtigs. Zo kon je nog even verder gaan over waar hij meer op leek ... uiteindelijk kwam je tot dezelfde conclusie als iedereen. Red was Red, een uitzondering tussen alle uitzondering, wat hem helemaal geen uitzondering meer maakte.

De ijzeren pootbanden maakte een dof rinkelend geluid als ze tegen elkaar komen bij het einde van zijn stap. Zijn oranje oren gaan naar voor, naar het dal beneden hem, waar bomen groeien en struiken water vinden. De veren achter zijn oren gaan alle kanten op bij de gure wind. ZIjn haar komt wat recht te staan, zijn staart zwiept kort even heen en weer, teken van opwinding? Red ging iedere uitdaging met rust en kalmte aan dus nee. Zijn ene blinde oog heeft een doffe glans terwijl zijn andere strak alles gaande slaat...

Aantal berichten : 13

Jack

Het zonlicht nam af terwijl en langzaam gingen zijn fel groene ogen open, zijn gevreesde slangen ogen. In een snelle beweging stond hij op en wandelde hij de grot uit. Het was voor hem al donker genoeg om op pad te gaan en misschien nog wel eens een moord te plegen al was het maar een vogel. Met zijn grote oren op alert had hij alles in de smiezen van wat er om hem heen gebeurde. Zijn tong ging lang zijn lippen en hij snapte naar het heerlijke sappige vlees van een jong dier. Snel wandelde hij over het bergpad. Ja, hij was nog erg snel, behendig en lenig voor zijn oude leeftijd van 100 jaar, voor anderen was het dan tenminste oud maar voor zijn soort niet, hij was niet levend noch dood, beter bekend als een ondode. Toch kon hij wel dood gaan, net als een vampier gingen ze dood door vuur, tenminste hij wel. Ja kon proberen hem met een mes dood te steken maar hij zou gegarandeerd niet dood gaan, anders was hij toch al wel dood geweest, er stak tenslotte altijd een mes in hem, een diepe wond in zijn schouder gebruikte hij als een zakje voor zijn mes...

Een jonge berggeit galoppeerde in de verte, het probeerde snel een verschuil plaats te vinden voordat de enge beesten uit het donker kwamen. Helaas voor hem dat hij werd opgepakt door een paar gif groene ogen van een moordenaar. Hij had de geit nog maar een seconde gezien of hij rende er al op af. Hij rende met grote sprongen zoals ook een hazewindhond snel kon rennen. Tijdens het rennen griste hij het mes uit zijn schouder en eenmaal bij de geit vond het mes zijn weg dwars door de nek heen. De kop van de geit rolde over de grond met geschrokken uitpuilende ogen. Een grijns stond op Jack's gezicht. Hier had hij zijn bijnaam aan te danken, aan het aan stukken snijden van lichamen. Met zijn hoofd ging hij omlaag en sneed toen snel een been eraf en zo deed hij ze allemaal. Als een kluif kloof hij aan ze poten nog voordat hij ze op had smeet hij ze weg, hij had er slechts een paar hapjes uit genomen. Dit was bedoeld al souvenir voor de geit zijn familie en vrienden, zo konden hun zien dat hun dierbare vriend/familielid bruut was vermoord door Jack the Ripper. Van de kop bleef hij al helemaal af en legde die ook als souvenir bij de poten neer. De rest hakte hij ook aan stukjes maar dit at hij zelf op en het bloed dronk hij. Heerlijk hoor...

Nog een geluid klonk ergens in de buurt. Een metaal achtig geluid en dus niet van een berggeit. Met een snel tempo bracht hij zijn lichaam dichterbij. Daar stond een stevige katachtige. Rustig liep hij dichter naar het beest toe. Hij had zijn mes nog in zijn bek en stak die nu snel terug in zijn schouder. Bang was hij niet voor dit beest want vermoorden kon het hem niet tenzij het vuur bij zich had, maar dat leek niet zo te zijn en du vormde het geen enkele bedreiging. Hij wou wel wat meer weten van dit beest maar lief zou hij niet voor hem zijn, duhhu, dat was hij nooit. Het bloed van de berggeit hing in kleverige draden in zijn bek terwijl hij sprak. "Hoor jij je niet te verstoppen? Of wist je niet dat hier Jack the Ripper rond liep?"Sprak hij kil en keek het dreigend met zijn groene ogen aan. Jack te Ripper was geen totaal onbekend persoon, de mensen vertelden zelfs verhalen over Jack the Ripper...

Aantal berichten : 6

RED XIII

Nu hij vantussen de bergkammen vandaan was en hij over een groot dal uitkeek nam de wind zijn volle beurt. Het beukte tegen zijn lichaam, zijn oranje haren schoten alle kanten op, zijn bruine korte manen flapperde en verstrengelde zich met de veren achter zijn oren. HIj plaatste één van zijn krachtige poten naar voor zodat hij zich zonder verdere moeite kon standhouden tegen deze gril van moeder natuur. Red was een geboren overlever, het lukte hem in iedere tijd van het jaar overeind te blijven met weinig of veel eten, met geen of massas sneeuw, bij warme temperaturen en temperaturen ver onder nul. Zo had ieder dier wel zijn aanpassingen en zijn zwaktes.

Hij keek over de boomtoppen tot zijn oor opzij schoot. Zijn blik volgde langzaam. Hij moest niet heel zijn hoofd wenden aangezien het andere dier hem benaderde van zijn goede kant met zijn goede oog. Het was een soort hond? Smalle hond? Tegenwoordig lukte het Red moeilijk dieren uit elkaar te houden, hij kon moeilijk zeggen welk dier wat in zich had. Hij had zelf twijfels over zichzelf en zijn afkomst. Het wezen had iets, iets spottends en gevaarlijk.

En toen kwamen de woorden. Red was bovenal beleefd, hij kon het allemaal wel hebben ook de toon waarmee, wat hij vermoedde Red was, praatte. Zijn oog gleed naar het mes dat gruwelijk diep in zijn schouder zat, kon nou toch niet gemakkelijk lopen? Red nam het hele wezen in zich op, Jack was ruimschoots kleiner maar Red was nu ook wel kolosaal groot wat ook niet altijd een voordeel was. 'Ik denk dat als Jack de Ripper me dood wil dat er geen manier was om me te verstoppen ...' Zijn stem dreef weg. Hij was kalm en ontspannen, zag geen dreiging in de situatie juist om de reden die hij net noemde. 'Niet?' Hij keek weer opzij, afwachtend en met een zachte amusante twinkel in zijn ogen. 'Ik veronderstel dat jij die befaamde Jack de Ripper bent?' Nee, hij had nog niet van Jack de ripper gehoord maar het feit dat hij het zo sprak zei genoeg. Blijkbaar was zijn naam een geducht windje hier in het land ...