Years go by in a matter of days.

Aantal berichten : 22

Erebor

Met korte vlugge passen beweeg ik me over de 10 cm hoge sneeuw heen. Ik geniet zichtbaar van de dikke sneeuwvlokken die mijn vacht nat maken en kort daarna verkoeling geven aan mijn warme lichaam. Al voor een paar dagen ben ik onderweg geweest, onderweg naar ergens, ik weet niet waar. Al dagen ben ik geen enkel ander dier tegen gekomen, helemaal niets, leegte. Een combinatie van die dingen heeft me in een slechte bui gebracht en het enige waar ik momenteel nog van kan genieten is de sneeuw die zachtjes op me neer dwarrelt. Ik snuif even en laat mijn ijsblauwe ogen de damp wolkjes volgen. Fascinerend eigenlijk hoe de natuur werkt en hoe alles in elkaar steekt. Ik verhoog mijn tempo nog iets zodat ik nu over de sneeuw heen ren. Ondanks mijn bespiering is mijn lichaam namelijk licht genoeg om óver de sneeuw heen te lopen in plaats van er doorheen te sjokken zoals ieder ander dom dier. Ik knijp mijn ogen iets samen om de wind die aan de haren van mijn vacht trekt te slim af te zijn. Het duurt niet lang voordat ik wat beschutting van de wind heb gevonden en kom dan ook opgelucht op adem terwijl ik tussen de naaldbomen doorloop. Een waterig zonnetje staat aan de hemel maar veel warmte schenkt deze niet. En dat is nu ook precies de reden waarom ik van deze plek houd. Er is hier geen warmte en er ligt hier oneindige sneeuw. Bovendien is het gebied spannend mede dankzij al haar bergen en grotten die ik nog steeds niet allemaal gezien heb, hoelang ik hier ook al ronddwaal. Er is maar een klein nadeel aan dit gebied en dat is dat er hier maar weinig dieren lopen die eventueel als avondmaal of ochtend maal zouden kunnen dienen. En dat betekent vooral in de strenge winters, dat ik gedwongen word om zo nu en dan naar een warmer gebied te trekken, om er voor te zorgen dat ik überhaupt wel in leven blijf.

Meerdere malen heb ik mezelf afgevraagd wat het voor zin heeft om nog verder te leven, maar elke keer komen de woorden van het teefje wat toen voor mij gezorgd heeft weer in me opzetten. Je moet leven om te ontdekken, als je dood bent is alles weg en valt er niets meer te zien, dan ben je écht alleen. En alleen zijn is iets waar ik niet van houd. Dus probeer ik mezelf maar voor te houden dat dit leven toch écht minder eenzaam is als het leven.. naja als ik dus niet meer in leven was. Mijn gedachtes gaan nog verder en zo ook mijn witte lichaam dat steeds langzamer loopt. Ondertussen was ik al van richting veranderd en wees mijn neus nu naar het noorden waar ik op zoek was naar eten. Mijn ribben zijn momenteel bijna allemaal te tellen en dat betekent dat ik een makkelijke prooi ben voor andere dieren, althans in hun ogen. Ze begaan een grote fout wanneer ze er achter komen waartoe ik in staat ben. Even staar ik naar mijn negen staarten en de rode vlekken die er op staan. Het zijn net een soort temperatuur meters, alleen meten ze de temperatuur niet maar mijn woede. Momenteel is de kortste staat helemaal oranje en de rest is buiten de normale plekken wit. 1 staart helemaal oranje is nog geen probleem, het word pas problematisch bij 5 of 6 staarten, maar dat gebeurd zelden. De volle 9 staarten is me maar een keer gebeurd, maar ik weet niet meer met wie of wat de situatie was. Het feit dat ik weet dat het gebeurd is is omdat ik daar ook een stukje van de film mis. Zodra de negende staart volledig oranje is en mijn lichaam langzaam ook oranje word kan ik me de dag erna niets meer van de situatie herinneren. Maar ik neem aan dat het voor mij goed is afgelopen, anders stond ik hier niet meer. Mijn oren spitsen zich plots de kant op van een geluid en ik lik mijn lippen af wanneer ik mijn neus in de lucht steek. Ik ruik.. eten wat het is ik heb geen idee maar het ruikt naar vlees en daar gaat het om. Geruisloos beweeg ik over de sneeuw heen enkel voetafdrukken achterlatend die ik vervolgens met een van de punten van mijn staart ook weer uitveeg. Dat is het hele doel van achtervolgen en stil zijn natuurlijk, niet gezien worden. Wanneer ik er zeker van ben dat ik nog maar een meter verwijderd ben van het dier bespring ik hem of haar van achteren, mijn lange hoektanden ontbloot. Ik sluit mijn mond weer na een tijdje. Nadat ik hem of haar goed geobserveerd heb besef ik me dat dit dier niet om te eten is, althans niet door mij. Ik staar hem of haar recht aan met mijn ijzige kijkers, die wanneer je er in kijkt alleen maar jezelf weerspiegelen of zo word het gezegd. Kristallen kijkers worden ze wel eens genoemd, achja je moet toch iets hebben. Ik schraap mijn keel en produceer vervolgens een laag geluid: Sorry, dat was allerminst mijn bedoeling. Mijn stem klinkt zwaar maar is gevuld met vriendelijkheid en op een bepaalde hoogte kilte. Want laten we nu eerlijk zijn, niemand is te vertrouwen.

Receiving love doesn't mean you have it Covering time doesn't mean it passes Breathing doesn't mean you live
fore without you there'll be no tomorrow.

яιѕє σƒ тнє ρнσєηιχ Aantal berichten : 190

Winter was coming and she.. she could remember every winter that had been there in her life but no winter as cold as this one..

Zachtjes zuchtte de grote gestalte en kneep haar groene ogen samen, een poging tot nog iets kunnen zien in dit barre land 's zomers bracht ze meestal door in het hoogste puntje van het noorden om zo te ontsnappen aan de hitte van het normale land. Maar nu de winter haar intrede deed wist Dakota dat het tijd was om te laten zien dat ze nog leefde en wellicht.. Wellicht dit jaar een nieuw leven opstarten.

Ze had veel kunnen denken en uiteindelijk bedacht dat ze een pack zou kunnen oprichten eentje die haar warmte en liefde gaf. Hier in haar eigen woonplaats waar ze altijd veilig zou zijn. Een woonplaats zoals vroeger in deze ijzige landen. Hoe jong ze dan ook leek de Snowleopard was wat zou het nu ondertussen zijn, iets meer als vijftig jaar oud. Ze was ooit geboren in een Pack in ditzelfde gebied. Ze was veilig geweest en had lief gehad maar tijden vergaan en zo vergaan ook Packs langzaam. Of de dieren geloven niet meer in hun leidinggevende of ze worden de dood in gejaagd. Het is altijd al zo geweest, Dakota had nooit gedacht dat het anders zou kunnen zijn.

Dakota was een dromer, in haar jonge leven te vaak misbruikt om haar goedgelovigheid maar ze had ook veel vrienden zo gevonden. Vrienden die allemaal langzaam ouder werden en stierven terwijl zij nogsteeds haar schoonheid en jeugd behielt. Haar moeder had Dakota op haar sterfbed gesmeekt haar geheim te vertellen. Maar wat als er geen geheim was wat als dit gewoonweg was wie je was. Dakota was zo geboren en wellicht zou ze ooit zo sterven, of er een einde zat aan haar leven zonder het zelf op te zoeken wist ze niet. En eigenlijk had ze er helemaal geen trek in om het uit te zoeken.

Eigenlijk was het een valse streek van het lot om haar langer te laten leven dan ieder die ze liefhad het bracht haar eenzaamheid. Het maakte haar meestal niet zo uit dat alleen zijn dat was op sommige uitzonderingen na dan. Momenten die normaal families met elkaar vierden tradities die Dakota vroeger ook hoorde te te vieren maar nu in stilte voorbij zag gaan.

Ergens had het wel zijn voordelen ze had deze gehele wereld afgereisd wist waar prooi zich meestal schuilhield zeker in het noorden wat ze haar thuisbasis kon noemen zodat ze zoals nu met stille passen snel en doelgericht haar weg kon vinden over de welbekende bergruggen. Alles leek perfect te gaan. De wind was gunstig voor haar en ze zou bijna een hertachtig beest bespringen tot zij ineens de prooi leek te worden.

Meteen toen ze de druk op haar rug voelde verliet een woedende grom haar lippen en schoot ze onder het gewicht uit. Haar stalen klauwen ontbloot net zoals haar grote hoektanden. Woedend bleef ze even zo grommen naar de vos tot die zijn bek sloot. Uit automatische reactie gleed haar mond ook langzaam tot een norse streep maar liet ze haar klauwen toch uit voor het geval meneer besloot van haar goedgelovigheid gebruik te maken.

Zijn woorden deden haar heel even snuiven. "Maar natuurlijk, je bespringt iemand zonder dat het je bedoeling was heel geloofwaardig." Adrenaline van de bijna aanval stroomde nog door haar aderen en eigenlijk wist Dakota niet goed hoe ze nou op deze vos moest reageren. Ze had absoluut geen zin in een grote ruzie wat enkel haar een vijand zou geven. Dus Dakota besloot het zekere voor het onzekere te nemen en plantte haar achterwerk in de koude ondergrond en staarde de vos strak aan terwijl haar lange dunne staart onrustig heen en weer schoof over de sneeuwgrond. Dakota